ONTMOETING

Door nl.taal

Een kort verhaal in vier delen.

Jakob.

Het was al een eeuwigheid geleden sinds hij een goede warme maaltijd gezien had. Waarom zou hij ook? Voor wie? Hij nam zich ieder ochtend weer voor om goed voor zichzelf te zorgen, maar in de loop van de dag leek dat steeds onbelangrijker te worden. Op tijd opstaan, scheren, koffie met krant, soms floot hij er zelfs een liedje bij. Maar daarna...

Gisteren, bijvoorbeeld, toen hij met zijn aktentas de deur uitstapte, op weg naar zijn werk, leek het of de tijd bevroor, een kort moment stond alles stil, en hij zag alles heel helder, als door een vergrootglas. De gebroken tegel naast de lantaarnpaal waar een nietig plantje doorheen geworsteld had, waarom had hij die kracht niet? De buurvrouw op tweehoog aan de overkant, die altijd de ramen bleef zemen, als ze klaar was begon ze gewoon overnieuw: een klein bereikbaar doel in de oprukkende zinloosheid. Hij voelde een steek van jaloezie. De spin die elke nacht opnieuw het web weefde dat elke ochtend weer kapot gelopen werd, waarom kon hij dat niet, gewoon alles vergeten en opnieuw beginnen?

Een eindeloos moment aarzelde de wereld, toen draaide zij verder. En hij, Jakob Loonman, moest mee.


Vrij.

Ze genoot met volle teugen van haar eenzaamheid. Ze kon gaan en staan waar ze wilde, op de door haar gekozen tijdstippen, niemand die op haar wachtte, niemand op wie zij wachtte.

Niet dat ze in de afgelopen 2 decennia nu echt ongelukkig was geweest; ze had zich echt niet opgesloten gevoeld. Jakob had zich altijd een goede man voor haar getoond, had haar nooit ergens toe gedwongen en altijd alle vrijheid gelaten die ze wilde.

Ze was het zelf geweest, die van die vrijheid maar zelden gebruik had gemaakt. Ze voelde hoe Jakob van haar afhankelijk was, hoe zij zijn bestaan zin gaf. En hoewel ze beiden wisten dat de liefde niet wederzijds was, kon ze hem niet in de steek laten, op geen enkele manier. Ze nam haar verantwoordelijkheid, dat had hij immers ook gedaan?

Het was goed geweest, die twintig jaar. Daarom deed het haar pijn, toen ze haar vrijheid eindelijk hernam. Ze wist wat het voor Jakob betekende, en hoe moeilijk het voor hem was.

Ze pakte de telefoon, draaide het nummer van haar zoon. Ze wilde alles over zijn huwelijksreis weten.


Vlinders.

Ze lag in bad en speelde met het schuim. Jack had zijn moeder aan de telefoon, en verhaalde enthousiast over de week die volgde op de mooiste dag van hun leven. De telefoon stond in de slaapkamer, die grensde aan de badkamer, en ze kon het gesprek bijna woordelijk verstaan.

Ze gooide haar hoofd in haar nek en sloot de ogen. Jack was een geboren verteller, en ze beleefde de hele week opnieuw, ieder romantisch ogenblik, ieder zorgeloos avontuur, iedere duik in 't water, ieder terrasje. Ach ja, de terrasjes. Haar gedachten dwaalden af, naar dat ene terras. Jacks stem verwerd tot het achtergrondgeluid van het ogenspel tussen haar en die spannende donkere vrijgezel onder de palmboom die zijn uitdagende glimlach verborg achter een glas champagne. Opnieuw voelde ze de vlinders in haar buik, en stelde zich voor hoe het zou zijn geweest als niet ...

Zachtjes streelde ze met haar handen haar buik. Nee, voor vlinders was daar voorlopig geen plaats meer.


Voorland (slot).

"Jack, hoe lang zijn jouw ouders eigenlijk getrouwd geweest?", vroeg ze.
"Oh, dat heb je net gemist.. Vlak voordat ik jou ontmoette was het groot feest!".
"Laat me eens raden.. 20 jaar?".
"Ja! Hoe wist je dat?"
"Ooh, een gokje..."

De geschiedenis herhaalde zich. Ze wist nu dat het verhaal van Jakob en haar schoonmoeder haar eigen verhaal was. Onbegrip voor de stap van haar schoonmoeder maakte plaats voor mateloze bewondering, en angst voor de toekomst.

Deze vrouw had twintig jaar van haar leven opgeofferd. Ze had de volle prijs betaald voor dat onstuimige, (onbeh)eerste kontakt met Jakob. Jack had een vader en moeder nodig, en die had-ie gehad. Hij had ze - onbewust - al die tijd verplicht om bij elkaar te blijven, en dat hadden ze gedaan, zonder morren.
Pas toen Jack en zij hun huwelijk definitief wereldkundig hadden gemaakt bleek hoe gevangen zijn moeder zich had gevoeld - nog geen week erna was ze vertrokken.

Jack was niet anders dan zijn vader, en zijzelf vond ook dat een kind een vader nodig had. Ze kende haar voorland.

"Wat zit je te glimlachen, meissie van me?", vroeg Jack. "Binnenpretjes?"

Ze vertelde hem niet wat ze net had bedacht.
Haar onstuimige ontmoeting met Jack had zijn moeder verlost van de plicht haar leven met Jakob te delen.

Maar hoe lang, hoe lang zou het duren voor hun kind zou zorgen voor haar eigen ont-moet-ing?